Siz Nasıl Seversiniz?
“Yağmuru seviyorum diyorsun, şemsiyeni açıyorsun. Güneşi seviyorum diyorsun, gölgeye kaçıyorsun. Rüzgarı seviyorum diyorsun, kuytuya kaçıyorsun. İşte bu yüzden “seni seviyorum” dediğinde korkarım”
Bu dizeler Halil Cibran’ın “Aforizmalar” adlı eserinde önüme düşmüştü yıllar önce. Öyle ki sevmeyi içsel olarak bilsek de yaşamak konusunda çaylaktık. Tabi ki buna son vermek her zaman elimizdeydi. Bugün kahvaltımı yaparken şahit olduğum bir olay bana bu dizeleri hatırlattı. Orta yaşlarda gayet enerjik, neşeli görünümlü bir kadın koşa koşa ve bir yandan da “ ayy bu çiçekleri çok severim, bunlar benim çocukluğumun en güzel yıllarını hatırlatır bana, ne güzeller “ diyerek” geldi bahçedeki mor salkım çiçeğinin yanına. Sonra ne mi yaptı dersiniz? Hiç düşünmeden bir salkımı koparıp heyecanla yanındakine anlatmaya ve çiçeği de cebinde bir yerlere yerleştirmeye çalıştı. Ben merakla izlemeye devam ederken bir yanda da sevince illa ki dokunmak illa ki sahip olmak veya yanında olması mı lazım soruları dönmeye başladı zihnimde. Tabi ki herkesin sevgi anlayışı farklı olabilir bunu anlıyorum. Bilmemiz gereken çiçek denen canlıya nasıl severken kıyabiliyorsak bu davranışı, günlük hayatımızda insanlar için de benzer şekillerde sürdürme eğiliminde oluyoruz. Belki de bu yüzdendir, sevdiğim şeylerle ister insan ister bitki ister hayvan olsun onunla sevgimi paylaşmak ve ait olduğu yerde mutlu olmasına müsaade etmek ve alan tanımak benim hayat felsefem oldu. Beni yakından tanıyanların bana koparılmış çiçek (ben ölü çiçek diyorum😳) verdiklerinde niyetleri çok güzel de olsa beni üzdüklerini çok iyi bilirler.
Sevmek benim için, sevdiğim canlıya, insana... sevgiyle yaşama alanı ve şansı vermek...
Bu dizelere bir dize daha eklemek geliyor içimden..
** Çiçekleri seviyorum diyorsun, koparıp vazoya mahkum ediyorsun**
Bir düşünün bakalım siz nasıl seviyorsunuz? Kalbinizle mi egonuzla mı?
