Hasta olan her insan iyileşmek istiyor mu?
Hastalık deneyimi yaşayan her insan iyileşmek ister diye düşündüğünüzü tahmin ediyorum. Yoksa neden doktor doktor gezip derdini anlatsın, onlarca ilaç kullansın, etrafındaki herkes “ah canım, geçmiş olsun, daha iyi misin, vah vah” demelerini dinlemek zorunda kalsın?Değil mi? Aynı hastalığı, aynı ölçüde deneyimleyen insanlardan ilaçlar, tedaviler, çalışmalar işe yararken diğerlerinde ise ya hiç işe yaramaz ya da kısa süre bir rahatlama sonrası her şey eski haline döner?
Hastalık deneyimi, kişinin beyninin kişiyi ölümden korumak ve daha uzun yaşamasına olanak sağlamaktadır. Böylelikle beyindeki en yoğun soyut duyguyu bedende somut bir hastalığa çevirerek kişinin çözmesi için görünür hale getirmektedir. Ancak kişi hastalık deneyimine “hastayım” diyerek değiştirmenin imkansız olduğu görüşüne tutunduğu ve beyin ve bedenin ortak bir mesajı olduğunu kabul etmemeyi tercih ettiği durumda iyileşme ertelenir. Eğer ki kişi bu hastalık deneyimi ile şimdiye kadar alamadığı ilgiyi, sevgiyi, önemi almaya başladığında artık iyileşmek onun için tüm bunlardan vazgeçmek anlamına gelir. O noktada bilinçsizce iyileşmeye kişi kendini kapatır ve hastalığın dönüşüm için sunduğu fırsatı, hediyeyi kabul etmez ve son her kişiye ve hastalığa göre farklı evreler ve sonuçlar ortaya çıkarır.
İşte bu yüzdendir ki kişilerle hastalıklarla ilgili çalışmalarımda kişinin sadece “iyileşmek istiyorum” demesi yeterli değildir; ayrıca bu hastalık deneyiminin sorumluluğunu 100% alması ve her ne olursa olsun bedenin sağlıklı haline ulaşması için özgürleşmesine ihtiyaç duyduğu her duygu ve her düşünceyi fark etme cesaretini de göstermeye niyet etmesi ancak iyileşmeyi olağan kılar.
